ZAMEK rABSZTYN
Historia Zamku w Rabsztynie sięga XIII w. nazwa pochodzi od niemieckiego “Rabenstein” co tłumaczyć można jako „Krucza Skała”. Historycy podejrzewają, że takie nazewnictwo jest związane z dużą populacją kruków zamieszkujących okolice zamku w czasach kiedy powstawał.
Powstanie zamku
Jest datowane na XII wiek ze względu na odkrycia archeologiczne tj. odnalezienie drewnianych budynków warowni zbudowanej na wapiennej skale. W tamtych czasach zamek bronił granicy polsko-czeskiej. W szczególności szlaku handlowego z Krakowa do Wrocławia, ponieważ Śląsk nie należał w tym czasie do Rzeczypospolitej i polsko-czeska granica przebiegała inaczej niż teraz.
W późniejszych latach pod panowaniem Kazimierza Wielkiego powstała budowla murowana. Posiadłość przechodziła z rąk do rąk na przestrzeni wieków. Ostatecznie zamek został zniszczony podczas potopu szwedzkiego. Po tym nie został już odbudowany, a jego właściciele przenieśli się do wybudowanego w XVIII wieku dworku.
Aktualnie zamek odzyskuje dawny blask. Jest w znacznej części otwarty dla turystów. Muzeum i wieża to tylko kilka atrakcji jakich możemy doświadczyć podczas zwiedzania. Regularnie organizowane są turnieje rycerskie i impreza Juromania.
ekipy filmowe
Zamek gościł także ekipy filmowe. Jednym z filmów jaki powstał po części w jego murach jest “Karol, człowiek który został Papieżem”. Scena z 52 minuty filmu przedstawia młodego Karola Wojtyłę, który doświadczył okrucieństw wojny. Po stracie bliskich prowadzi pełną dramaturgii rozmowę. Umiejscowienie akcji akurat w murach zamku nie jest przypadkowe. Karol Wojtyła podczas swoich licznych wędrówek po Polsce, jeszcze długo sprzed czasu pontyfikatu, odwiedził ruiny zamku w Rabsztynie. Sceneria zniszczonych murów Rabsztyna reprezentuje uczucie jakie towarzyszą bohaterom filmu w danym momencie.
Porady i ciekawostki
POCZĄTKI FILMU.
Zaczęło się od braci Lumiere. A właściwie od ich ojca, Clauda. On będąc pod ogromnym wrażeniem kineskopu, jaki opatentował wcześniej Tomas Edison. Przywiózł go swoim synom i powiedział, że to jest coś wartego uwagi. Sposób działania „kineskopu” był dość prosty, jak na dzisiejsze standardy. Mocne światło przechodziło przez zdjęcie umieszczone na specjalnej płytce. Światło wędrowało dalej i lądowało na płótnie. Dzisiaj powiedzielibyśmy o tym urządzeniu “projektor”. Największy problemem tego urządzenia była waga. Bracia, rozkładając urządzenie i ucząc się sposobu jego działania od razu stwierdzili, że pół tony to nieco za dużo. Dostrzegając potencjał „kineskopu”, zaczęli go zmniejszać. W ten sposób powstał ważący 4 kg kinematograf. Dodatkowym atutem było to, że nie musiał być zasilany energią elektryczną. Wystarczyła korbka. Co ciekawe, nie byli oni pierwszymi ludźmi, którzy stworzyli takie urządzenie. Dużo wcześniej Polak, Kazimierz Prószyński stworzył i opatentował urządzenie działające na tej samej zasadzie.
Kolejnym ulepszeniem projektu Edisona było wkomponowanie w kinematograf podobnego mechanizmu jak w maszynie do szycia. Problemem były rozmyte zdjęcia. Materiał, na którym był zapisywane obrazy poruszał się jednostajnie. Przez co ostrość fotografii pozostawia wiele do życzenia. Stopa używana w maszynie do szycia pozwalała na uregulowanie tempa igły. Tak samo działała w filmie. Zamiast płynnego przejścia materiał światłoczuły zatrzymywał się, naświetlał i szarpnięciem przesuwał o kolejną „klatkę”. Zapewniło to wymaganą ostrość. Żeby dzisiaj odtworzyć wrażenie obrazu, jakie prezentowała maszyna Edisona, wystarczy ustawić długi czas naświetlania (1s) i podczas robienia zdjęcia obniżyć delikatnie kadr.
Bracia Lumiere zaczęli tworzyć pierwsze filmy. Były to głównie sceny z życia okolicznych ludzi. Nie tworzyli oni takich filmów jakie rozumiemy dzisiaj. Ich fascynowało samo pokazanie ruchu. Film zyskiwał zainteresowanie artystów w całym świecie. Był to nowy sposób wyrazu. Pierwsi reżyserzy po prostu fotografowali świat, tak zaczął powstawać język filmowy.
odwiedz zamek rabsztyn
